Strona:Maryan Gawalewicz - Szkice i obrazki.djvu/146

 — Ignac! Ignac! — zawołano nieśmiało podczas chwilowej przerwy — chodź-no tu na słóweczko!
 Bielak niechętnie zwrócił się ku drzwiom.
 — Czego tam?...
 Wciągnięto go za rękaw i nagle zmieszane szepty stały się żywsze; kilka głosów jednocześnie na rozmaite tony w przyspieszonem tempie zaczęło mówić, dziwić się, przerywać sobie, a od czasu do czasu jakiś głośniejszy wyraz dochodził do naszych uszu:
 — Ani mi się waż!...
 — Przyjmij!... a ja ci mówię, przyjmij!
 — Cicho bądź, smarkata!... nie wtrącaj się!
 — Co się nie mam wtrącać?.. albo do famielii nie należę!
 — Ignac, na rany Boskie, nie bij się!...
 — Właśnie, że się bij!...
 — Nie bij!
 — Bij!...
 — Nie bij!...
 Tłumiony płacz kobiecy wmieszał się nagle do tej rozmowy za ścianą; nietrudno było się domyśleć, że to pani Ignacowa w obawie o męża łez swoich powstrzymać nie mogła.
 — Co nam też ojciec najlepszego narobił! — wyrwał się z jej ust niebaczny wykrzyknik, który bezwiednie był najlepszem potwierdzeniem wydrukowanej w piśmie wiadomości.
 Sytuacya stawała się coraz drażliwszą, ale i coraz bardziej interesującą; Lubczyński był w moich oczach zrehabilitowany. Fakt żebraniny przez starego Bielaka nie ulegał teraz wątpliwości, a jednak