Strona:Maryan Gawalewicz - Szkice i obrazki.djvu/55

 Trzeba było tak zrobić.
 Upatrzywszy wolniejszą chwilę, zbliżyłem się do niego i podałem mu rękę.
 — Jak się pan ma, panie Cis. Cóż, poznaje mnie pan?
 Spojrzał na mnie, uśmiechnął się.
 — Ah!... servus.
 Znaku już nie było z chwilowego wzruszenia w jego twarzy.
 Wsiadał właśnie do wagonu z innymi oficerami.
 — Cóż, a pan nie „rukuje“ z nami? — spytał, wychyliwszy się przez okno.
 — Nie, zostaję-chciałem dodać: „na szczęście.”
 — I zawsze w cywilu?
 — Zawsze.
 Uśmiechnął się szyderczo, jakby nad moim biednym losem, i przyłożywszy dwa palce do daszka czapki, z właściwem zacięciem, choć i lekceważeniem widocznem, rzekł mi znów:
 — Servus.
 Poszedłem do wagonów trzeciej klasy, by jeszcze raz pożegnać Stefka; czasu niewiele już zostawało. Pan kapral, w nabitym jak beczka śledzi wagonie, prawił właśnie ostrym, krótkim, urywanym głosem jakieś rozkazy swoim ludziom.
 U nóg jego leżała gęś pana lejtenanta.
 — Stefku, bądź zdrów — zawołałem — a nie daj się tam zarżnąć jakiemu Bośniakowi.
 — Bądź zdrów, bracie — odrzekł mi — alboż to ja prosię... albo gęś? Zobaczysz, — wrócę oficerem, zobaczysz!... No i cóż ty powiadasz o tym Cisie?...dobry chłop, polubiłem go od tej chwili.