Strona:Maryan Gawalewicz - Szkice i obrazki.djvu/95

 Zatrzymali się; od brzegu zdążał ku nim ktoś, biegnąc z pośpiechem i machał rękoma.
 Próbował rozpędzać się i ślizgać, ale mu nogi zarywały się w śnieg i potykały.
 Wulf Bohn rękę przyłożył do oczu, bo mu źle było patrzeć pod słońce, czerwone, jak pomidor i rozżarzone, jak miedź topniejąca.
 — Matthisen?!... do tysiąca dyabłów, Matthisen! — zawołał zdziwiony — to on!... poznaję go pochodzie. Halo!... halo!... Matthisen!... a nuże, zdzieraj nogi, chłopcze!... Sam tu, czekamy!... Bywaj, bywaj!...
 Zezowaty Boi Rudersen skrzywił się niechętnie i mruknął:
 — Potrzebny nam, jak piąte wiosło!...
 — No, dlaczego? — spytali inni.
 — Będzie się wlókł za nami, jak ogon. Szpitalny zdechlak!.. albo to dojdzie?...
 — Co niema, dojść?.. widzisz przecie, jak śmiga pośniegu.
 — To i cóż!... ustanie w pół drogi.
 — Coby miał ustać!... Halo Matthisen!... nie żałuj nóg! wołali do niego Wulf i Krystyn Lorenzen, czwarty towarzysz zachęcająco.
 Uciekinier ze szpitala pędził, co sił, aby ich dopaść. Zziajany, zdyszany, dobiegł wreszcie i zaczął się ściskać z nimi z radości.
 — A zkądżeś się tu wziął?.. jak się masz?.. zdrów jesteś?..
 Nie mógł odrazu tchu złapać, lecz się przemógł i odpowiadał po chwili:
 — A jestem!... widzicie, że jestem!... A co?..