Strona:Maurycy Jókai - Atlantyda.djvu/133

„Ha, jakaż w zamek mój weszła dama?
Czyż nie zatrzyma nikt tej kobiety?
Przez drzwi zamknięte — poprzez bagnety,
Nakrzyż złożone — weszła tu sama.
 Kto ją przepuścił? Wizja szalona!
 Szata jej — całun biały cmentarny,
 Na piersi wielki krzyż widać czarny,
 Krwawa jej głowa wtył przechylona.
Kto ją przepuścił? Czyż jej się lęka
Serce me? Krew z niej płynie posoką.
Utkwiła we mnie ciemne swe oko —
Na mnie wskazuje biała jej ręka.
 Czemu tu wchodzisz w moje komnaty
 Bez trwogi żadnej? — Nie wiesz, kto jestem —
 Jam śmierć! W grób jednym strące cię gestem.
 Ty szydzisz ze mnie! Ha, zgiń za katy!
Znam cię, kto jesteś, wiem — tyś wcielona
Jest dusza Polski — tyś dama biała —
Którą potrójna dłoń mordowała,
A która żyje, choć pogrzebiona.
 — Znam cię. Tyś, mimo wrota I warty.
 Mych poprzedników w czarne otchłanie
 Spędziła! Zjadło trzech obłąkanie;
 Teraz ty ku mnie idziesz:— jam czwarty!
Ale w mem sercu lęk nie kołata —
Nieustraszony we mnie się pali
Duch silny. Ramię moje ze stali,
A dusza twarda i lodowata.