Strona:Maurycy Jókai - Atlantyda.djvu/18

mąż odważniejszy, niż u nas, że tam powietrze samo uzdrawia, suchotnikom daje siłę, bojaźliwym męstwo, brzydkim piękność?
 — Tak powiedziałem.
 — Czy prawdą jest, że ziemia tam złotym piaskiem pokryta, że góry tam są z drogich kamieni, a na brzegu morza perły i purpura?
 — Tak rzekłem, tak jest.
 — Czy prawdą jest, żeś widział tam trzcinę, z której miód wypływa; żeś widział tam krzaki, które dają nici, bielsze od śniegu; żeś widział tam drzewa, z których owoców słodkie wino wypływa, a z pod ich kory mleko się sączy?
 — Widziałem wszystko i przywiozłem ze sobą okazy.
 — A czyś przywiózł ze sobą tego ptaka, który jest rozumny, jak człowiek, który ludzkim mówi językiem i cuda czyni?
 — Jest na okręcie moim.
 — A czyś mówił już o tem innym?
 — Tylko na tych marmurach spisane są moje tajemnice.
 — Czy twoi żeglarze nie byli w mieście?
 — Żaden z nich portu nie opuścił.
 — Wróć do swego okrętu, Hannonie!
 Poszli więc razem z nim do przystani.
 Późnym wieczorem wywiedli okręt na pełne morze, otaczając go czterema wojennemi nawami, rozdarli jego żagle, zniszczyli jego ster, złamali jego maszty i podłożyli z czterech stron grecki ogień, który w wodzie płonął. Ogniste iskry podpaliły okręt,