Strona:Maurycy Jókai - Atlantyda.djvu/76

 — Jeżeli idziesz do raju, dlaczego mnie ze sobą nie bierzesz? Powiedz prawdę, dokąd idziesz?
 Bar Noemi i teraz nie skłamał i rzekł żonie:
 — Do piekła.
 Zaprawdę, piekłem było miasto Trytona.
 Żona, rzuciwszy mu się w objęcia, z płaczem go po raz trzeci pytała:
 — O, mężu mój! o, Bar Noemi! dlaczego chcesz tam iść?
 I po raz trzeci odrzekł jej Bar Noemi, podnosząc rękę ku niebu:
 — Z wyroku Boga.
 Zaprawdę, był wyrok Boga nad miastem, do którego dążyli.
 Z wysokości gór, na których stali, widać było całą równinę i znów stanęła przed ich oczami przerażająca Fata Morgana: ulatujące w powietrze pałace, burzące się miasta, tańczące ogrody, spadające wieże — i szumiące, straszliwe morze, które całą ziemię pochłania.
 — Oto znaki Boga! — mówił starzec z westchnieniem i błogosławił pięciu wędrowników, aby mężnie walczyli u Boga o tę część świata i w tej części świata o Boga.
 Bar Noemi złożył z pokorą usta na jego ręce i powiedział:
 — Kogo błogosławisz, niech będzie błogosławiony; kogo karzesz, niech będzie ukarany.
 Pięciu ludzi zeszło z gór śnieżystych.
 Starzec zaprowadził Byssenję do swej chaty, pomiędzy córki swoje, które ją, jak siostrę, przyjęły,