Strona:Maurycy Jókai - Czarna krew Tom.1.djvu/26

pod górę, ku jednemu z najwydatniejszych w tej okolicy szczytów.
 Konający przed progiem swojej lepianki cygan mruczał coś sam do siebie pod nosem.
 — Przedtem zupełnie nic nie widziałem i nic nie słyszałem — a teraz zato podwójnie wszystko widzę i podwójnie słyszę. Przecież nad każdym umierającym tylko jeden nietoperz krąży, a ja ich dwóch widzę nad sobą! Co zaś jeszcze dziwniejsze, to to, że w mojej budzie słyszę najwyraźniej jakgdyby płacz dwóch dzieciaków. — Słuchaj, ty, Manga!
 Pięścią walnął we drzwi.
 Na to drzwi uchyliły się ostrożnie i wyjrzał przez nie kudłaty łeb kobiecy, ozdobiony czarną, ale nieszpetną twarzą typowej cyganki.
 — Czego chcesz, mój skarbie? — zapytała,
 — Zostaw drzwi otworem!…- — jęknął umierający, dzwoniąc zębami.
 — Nie można, bo wejrzą do środka.
 — Kto wejrzy?
 — A ot, te! — odparła kobieta, wskazując ręką na migotliwą gwiazdę na niebie. — „Oczy Dewli!”
 — Prawda: oczy Dewli. A cóżby one zobaczyły? Co ty tam robisz w budzie?
 — Kąpię dzieciaki.
 — Co?! I dzieciaków dwoje?…
 — Jeden cyganiak a drugi baroniak.
 — Co ty mówisz?
 Konający chciał się uśmiechnąć. Zrobił taki dziwny grymas, że można byłoby się zaśmiewać z nieboraka. Bywają czasem takie żarty na świecie.
 — Chłopak? — zapytał szeptem.
 — A cóżby miało być innego?
 — Pokaż mi go!
 — Zaraz, tylko go spowinę.