Strona:Maurycy Jókai - Czarna krew Tom.1.djvu/40

 Ale pan sekretarz przerywa i dalej mówić nie daje.
 — Proszę mi się oduczyć od głupiego powtarzania słów: „upraszam pokornie…” Jeżeli waść chcesz o co upraszać, to powinieneś to podać piśmiennie, na stemplowym papierze. A teraz powiedz: Zu Befehl! Rozumiesz?
 — Rozumiem, upraszani pok…
 — Bałwan. Co masz do zameldowania?
 — Przyszedł balwierz.
 Spóźnił się dziś o pięć minut. Sam się ogoliłem. Wytrącę mu to z miesięcznej pensyi. Ale zanim odejdzie, waści może ogolić.
 — Proszę jaśnie wielmożnego pana barona, ja o to nie proszę. Sam się zawsze golę.
 — Nie znać tego wcale. Wąsy tak są, jak były.
 — Jaśnie wielmożny panie baronie! Te wąsy razem ze mną wzrosły i posiwiały… Nigdy żelazo ich nie dotykało!
 — No, to niech teraz dotknie i będziesz je mógł złożyć do archiwum pamiątek. Według wydanego Vorschriftu, o którym ci już mówiłem, personelowi, zostającemu na usługach rządowego sekretaryatu, nie wolno jest nosić wąsów, tylko faworyty. Jeżeli waszmości ten warunek nie do smaku, możesz zdjąć liberyę i nie pokazywać mi się tu więcej na oczy. Zrozumiałeś? No, któż tam jeszcze z interesantów czeka w przedpokoju?
 — Wielmożny pan Balambér Kapotnyaki.
 — Prosić.
 Jan szeroko drzwi roztworzył przed gościem.
 Pan Balambér Kapotnyaki stanowił, rzec można, prawdziwy typ czystej krwi rdzennego szlachcica scytyjskiego. Okazały, w ramionach szeroki, wyglądał, jak wyciosany z jednej sztuki granitu,