Strona:Maurycy Jókai - Czarna krew Tom.1.djvu/57

 — Najpiękniej dziękuję jaśnie wielmożnemu panu za jego dobre chęci. Ale to już trudno; pojadę z moim mężem. Przystoi, ażebym mu wszędzie towarzyszyła, gdzie go los zapędzi. Wiadomo, że jak się małżeństwo rozłącza, zawsze jedno z nich dyabłu na żer się dostaje.
 — Nie słyszałem o tem. Przynajmniej do mnie jeszcze nikt nie wnosił skargi na dyabła.
 — Nic dziwnego. Każdy aż nadto jest pewny, że kruk krukowi oka nie wykole.
 — Hm… Cytrynka ma w buzi nie język, ale szpikulec.
 — Umie tylko płacić pięknem za nadobne, jaśnie wielmożny panie.
 — No, więc chodź tu bliżej, muszę cię opisać na paszporcie twojego męża, ażeby cię przypadkiem gdzie nie zamieniono. Zdejmij chustkę z głowy: trzeba zobaczyć jakie masz włosy, tak nic nie widzę.
 Cytera musiała zdjąć kraśną chusteczkę jedwabną.
 Szymon nie mógł wytrzymać, aby nie pogładzić ręką jej bujnych loków.
 — Oj, tylko proszę mnie nie potargać!
 Szymon zapisał w paszporcie:
 „ Włosy ciemno-blond, rudawe, gęste, kędzierzawe, nad czołem wijące się w drobne loczki.”
 — Teraz otwórz oczy szeroko i popatrz prosto na mnie.
 „Oczy ciemno-szafirowe, duże, ogniste, brwi wązkie, wygięte w regularne łuki, nakształt półksiężyców. Twarz owalna, cera bronzowo-złocista, na policzkach czerwono-emaliowana.”
 Tu dostał klapsa w rękę.
 — Policzki mam takie, jakie mi dał Pan Bóg; nie potrzeba ich za to szczypać.