Strona:Maurycy Jókai - Czarna krew Tom.1.djvu/58

 Szymon pisał dalej:
 „Usta ponsowe, jak koral, zęby białe, zdrowe.”
 — Pokaż ręce!
 „Ręce kształtne i maleńkie.”
 — Ale ściskać ich niema powodu!
 Szymon ciągle jeszcze pisał:
 „W pasie taka cienka, że możnaby ją objąć rękami.”
 — Nie, nie! Cóż znowu!… Tego niech wielmożny pan nie pisze!
 — Dlaczego?
 — Bo dlatego, że… no —
 „Nogi.”
 Cytera, rozgniewana, przykucnęła tak, że spódnica zakryła jej drobne stopy.
 — Co komu do tego, jakie mam nogi
 Pan sekretarz zanosił się od śmiechu. Wobec ładnych kobietek uważał, iż można urzędową powagę cokolwiek na bok usunąć.
 — Cóż to za dobry, z serca poczciwy człowiek! Jaki przystępny jest dla nas, jak łaskawie się z nami obchodzi! — na stronie z zachwytem szeptała Manga do baronowej.
 — No, oto masz, czegoś chciała, filutko mała — rzekł Szymon do Cytery. — Ale mi za to zapłacić trzeba.
 — A ile?
 — Choćby jednego, ale porządnego całusa.
 — Taki piękny paszport wart i dwóch całusów! — odparła wesoło cyganka.
 Szymon wyciągnął ręce, żeby ją w pół schwytać, ale zwinna „pralinka” wyśliznęła mu się zręcznie, stawiając przed sobą, niby tarczę — swoją świekrę.
 — Matula ma u siebie moją kasę. Matulku, jaśnie wielmożnemu panu należy się dwa całusy za paszport. Niech matuś wypłaci!