Strona:Maurycy Jókai - Czarna krew Tom.1.djvu/60

na boku stolika z drzewa sosnowego, który, nie pomalowany, bielił się brudnawo wśród zalegających go rupieci. Pod nim, na półkach, stały rzędem grube księgi, a jedna z nich, najgrubsza, leżała roztwarta na pulpicie.
 Paolo myślał, że trzeba iść za jaśnie wielmożnym panem.
 Szymon go ofuknął.
 — Czego mi przydeptujesz pięty? Możesz zostać na miejscu. Tu nie jest młyn, ani deptak!
 Cygan cofnął się, a pan sekretarz udawał, że pisze.
 Naraz zciszonym nieco głosem, korzystając z tego, że inni zaczęli między sobą rozmowę, zawołał:
 — Manga!
 Cyganka ucieszona pośpieszyła do niego.
 — Rozkazuj, panie kochany, mój ty królewiczu.
 Szymon wydobył z pomiędzy papierów liścik różowy i wsunął go zręcznie do rąk cyganki.
 — Schowaj ten list pod chustkę, ażeby go nikt nie widział, idź z nim do teatru i oddaj go do własnych rąk według adresu. Pani baronowej ani słowa o tem!
  Cyganka wzięła list i schowała go w zanadrze.
 — Już gotowe, zapisane; możecie już iść — rzekł Szymon, wręczając paszport muzykowi.
 Paolo zbliżył się do baronowej.
 — Dziękuję za łaskawe wstawienie się za nami, jaśnie pani hrabino. Niech panią Bóg za to błogosławi!
 I z głębokiem uszanowaniem ucałował jej rękę…