Strona:Maurycy Jókai - Czarna krew Tom.1.djvu/61

 Anna zaś pieszczotliwie położyła mu dłoń na głowie.
 Wszak był jej wychowańcem.
 — Niech cię Bóg prowadzi, mój poczciwy Paolo!
 Mandze, gdy patrzyła na tę scenę, ledwie oczy nie wyskoczyły z orbit.
 Zmieszała się i osłupiała, niby na widok czegoś nadprzyrodzonego. Zupełnie, jak gdyby jej danem było widzieć coś, czego nikt inny z obecnych nie dostrzegał. Zapytywała się w duchu: „A temu chłopakowi jaki bies — czy anioł — podszepnął, żeby tę kobietę pocałował w rękę?… Tę kobietę zaś co skłoniło do tego, ażeby położyła dłoń na jego głowie?… Czyżby — Boże uchowaj — dojrzały co wówczas oczy „Devli” z nieba?
 — Komu w drogę, temu czas; chodźmy już, kochana matko!… — zabrzmiały miękkim, melancholijnym głosem wyrzeczone słowa Paola.
 Manga drgnęła, jak gdyby ją z głębokiego snu zbudzono. Odwróciła się, a tuż za sobą ujrzawszy stojącego barona Szymona, nawpół nieprzytomna, szepnęła półgłosem:
 — Synu mój jedyny!
 — Upiłaś się, czy co? stara małpo? Kie dotykaj mnie! — krzyknął z gniewem jaśnie wielmożny pan sekretarz.
 — Upadam do nóżek jaśnie pana… Czasem mi się w oczach mroczy…
 Po odejściu cygańskiej rodziny twarz barona Szymona powróciła do poprzedniego, apatycznomartwego wyrazu.
 Gdy chciał, łatwo umiał dać do poznania, że ma prawo być nieprzyjemnym dla każdego, kogo w danej chwili niema ochoty oglądać: osobliwie zaś, jeżeli tym kimś była jego matka.