Strona:Maurycy Jókai - Czarna krew Tom.1.djvu/96

 Szymon ściskał namiętnie dłonie Aranki.
 — Oznajmiłem dzisiaj hrabinie o mojem postanowieniu. Już wie, że jej protesty na nic się nie przydadzą. W jej oczach nawet list do ciebie pisałem.
 — I ja także uczyniłam krok naprzód ku urzeczywistnieniu naszych zamiarów. I ty także doznasz dzisiaj niespodzianki, która cię zapewne ucieszy.
 To rzekłszy, wyjęła z za gorsu papier, złożony we czworo, i podała go Szymonowi.
 Pan sekretarz o mało nie wykrzyknął z radości.
 — Nominacya na naczelnika kancelaryi?!
 Uścisnął czule Arankę.
 — Jesteś moim aniołem opiekuńczym!
 Swoje dobrodziejstwo umiała Aranka jeszcze podnieść dołączonem po chwili objaśnieniem.
 — Udało mi się to uzyskać, pomimo, że Jego Ekscelencya od pewnego czasu jest bardzo jakiś rozdrażniony, zdenerwowany… Cała przychylność, dobre zamiary, jakiemi z nakładem tylu starań umiałam go ożywiać względem mieszkańców tutejszego kraju — wszystko prysnęło, rozwiało się bez śladu po tym niefortunnym, grubiańskim koncepcie, jakiego się dopuścił twój starszy brat z owem polowaniem. Pan życia i śmierci bytu powierzonych swojej opiece poddanych, przyzwyczajony do hołdów, czołobitności, kadzideł, pochlebstwa, przed którym każdy drżąc, ustępuje z drogi w głębokiej pokorze, naraz pada ofiarą nieokrzesanego żartu, i to żartu, który, między nami mówiąc, przed całym krajem okrył go śmiesznością. Tam do licha! Piętna śmieszności nie znosi na sobie nawet pajac cyrkowy!
 — Haha! A gdyby tak jeszcze Jego Ekscelencyi nawinął się przed oczy list genialnego hrabiego,