Strona:Maurycy Jókai - Czarna krew Tom.2.djvu/137

 — Piękna Citero! uroda pani rozwinęła się za granicą w iście egzotyczny, indyjski kwiat bujny!
 — Imię moje cudzoziemcy wymawiali jak „Cithère.”
 — I mieli słuszność. W ten sposób wymawiane brzmi jeszcze ponętniej. Jest to imię bogini, która w rzeczach miłości wszystkim innym kobietom za przykład była stawianą! Naprzykład, ten piękny naszyjnik z pereł mógłby niejedno ciekawe opowiedzieć o jakim bożku Marsie, który zstąpił z Olimpu na naszą ziemię — jedynie dzięki tobie, pani!
 — O proszę bardzo. Naszyjnik ten kupił mi mój mąż w Paryżu, tak samo, jak i te brylantowe kolczyki.
 — No, no! A dobrzy ludzie powiadają, iż jest to dar księcia de Morny.
 Citera zrozumiała, o co chodzi panu baronowi; nie obraziła się jednak bynajmniej, lecz parsknęła śmiechem.
 — Ha, ha, ha! Przecież ja wtedy właśnie „w Rzymie przebywałam.”
 Damy, obecne w salonie, wstydliwie zasłoniły twarze wachlarzami, mężczyźni — zanosili się od śmiechu.
 Citerę jednakże bynajmniej nie wprowadziło to w ambaras.
 — Rzecz prosta, przecież wyjechaliśmy z kraju we dwoje, zaś wróciliśmy — we czworo. I cóż w tem zabawnego?
 Paolo skinął na żonę znacząco.
 — Nie mówi się o takich rzeczach w towa-