Strona:Maurycy Jókai - Papuga.djvu/43

— 37 —

 — Wszystko?... Ależ to rzecz niemożliwa?
 — Jestem, jak mnie pan widzisz w tej chwili i nie mam już nic własnego.
 — Ależ to jest szaleństwo! To rzecz niepojęta! Straciłeś pan wszystko? Któż więc wygrał?
 — Mój brat Ernest.
 — Pański brat Ernest? Przecież go niema w domu! On teraz gdzieś w Afryce poluje na lwy. Jeżeli tam dłużej pozostanie, przybędzie więcej lwów do menażerji...
 — Pomimo tego nabył odemnie cały mój majątek. Cały majorat Maglay przekazuję na jego imię.
 — No, a pan?
 — Ja udaję się do Jasso i wstępuję do klasztoru.
 Na te słowa pan Pargha wybuchnął serdecznym śmiechem.
 — Ależ to żart, z którego pan sam śmiejesz się zapewne.
 — Nie śmiej się pan, bo jestto moje niezłomne postanowienie.
 — Więc cóż się stało? Czy miłość nieszczęśliwa? Czy może narzeczona zdradziła pana?
 — Moja narzeczona jest aniołem, jakiego niegodzien jest żaden śmiertelnik. Ona mnie uwielbia i również wstępuje do klasztoru.
 — Do stu piorunów! Więc zostanie zakonnicą?
 — Takeśmy postanowili.
 — Więc może rodzina nie zgadza się na wasz związek?
 — Przeciwnie! Bardzo go pragnie.
 — I oboje jednak wstępujecie do klasztoru, pan tu, a ona tam?
 — Nie możemy postąpić inaczej.