Strona:Maurycy Jókai - Papuga.djvu/46

— 40 —

kańciasta głowa, te same grube rysy twarzy, te same, stworzone do noszenia wielkiego ciężaru szerokie ramiona; były to jego szerokie usta z szyderskim uśmiechem i jego spłaszczony nos hotentocki.
 — Dzień dobry, Erneście!
 Zagadnięty wzruszył ramionami, wytrzeszczył oczy na sufit, puścił gęsty kłęb dymu, lecz nie poruszył się z sofy. Filip pomyślał, że brat jego od wielu lat przebywając w Anglji, zapomniał zapewne węgierskiego języka, więc powtórzył przywitanie po angielsku: „Good morning, sir.“
 Teraz dopiero podniósł się, usiadł prosto i położywszy obie swe szerokie dłonie na kolanach, spojrzał małemi, przenikliwemi oczami na Filipa.
 — Czego chcesz odemnie?
 — Ach, więc rozumiesz jeszcze po węgiersku! Dawno przybyłeś?
 — Około godziny czwartej rano.
 — Czy wprost z Afryki?
 — Nie, z hotelu europejskiego, gdzie teraz zwykle grywamy w makao.
 — Dużo lwów zastrzeliłeś?
 — Kozłów kilku zabiłem, ale lwa nawet nie widziałem.
 — Jakżeś czas spędzał?
 Zapytany gniewnie wzniósł oczy do góry.
 — Cóż ciebie to obchodzi, w jaki sposób go spędzałem?
 — Chciałbym wiedzieć, za co rozgniewałeś się?
 — Ja zaś przedewszystkiem chciałbym wiedzieć, gdzieśmy zawierali z sobą braterstwo, i jakiem prawem ośmielasz się mówić do mnie tak poufale?
 Słowa te rozdrażniły Filipa niezmiernie.
 — Tego za nadto! Więc wypierasz się pokre-