Strona:Maurycy Maeterlinck - Piękność wewnętrzna i Życie głębokie.djvu/37

35

Życie głębokie.

którzy w górnych, czystych i przemilczanych smutkach życia duszy umieli żyć poważnie.
 „Śmierć“ — mówi Lavater — „upiększa nie tylko martwą formę, lecz także życiu nadaje piękniejszą postać nawet sama myśl o śmierci.“ I zarówno upiększa nasze życie każda myśl, która jest z nieskończoności, jak śmierć. Ale nie trzeba się w tych rzeczach łudzić. Każdy ma szlachetne myśli, które jak wielkie białe ptaki przeciągają nad naszemi sercami. Ach, ale o nich się mówi; to są nieznajomi przybysze, których spostrzega się ze zdumieniem i odpycha się z niechęcią. Nie mają czasu dotknąć się naszych dusz. Aby dusza nasza stała się poważną i głęboką, nie wystarcza przez chwilę w cieniu śmierci lub wieczności, w świetle prawdy lub w płomieniach piękności i miłości na świat patrzyć. Każdy człowiek miał podobne chwile, które w nim pozostawiły tylko garść bezużytecznych popiołów. Nie wystarcza przypadek, potrzeba koniecznie nawyknienia. Musimy się uczyć żyć w przyzwyczajeniu do piękna i powagi. W życiu nawet najniższe istoty poznają piękno i szlachetność, które się czynić powinno; ale to piękno i ta szlachetność nie mają u nich dość siły. Tę niewidzialną i abstrakcyjną siłę musimy przedewszystkiem starać się pomnożyć. A ta siła mnoży się tylko u tych, którzy na-