Strona:Michał Bałucki-O kawał ziemi.djvu/11

że mnie niezadługo odwiedzisz: będziemy mieli wiele do pogadania...
 To powiedziawszy, uścisnął rękę Adolfa i, ukłoniwszy się lekko stojącym obok niego, odszedł ku drzwiom sali, gdzie siedziała jakaś młoda dama w towarzystwie mężczyzny.
 — Któż to taki? — spadał Schmidt syna.
 — To mój kolega szkolny. Wraca z Włoch, gdzie bawił przez rok cały ze swoją żoną. Mają w tych stronach majątek. Cieszę się z tego sąsiedztwa, bo to niezły człowiek, choć z wybujałą fantazyą i trochę zastarzałemi pojęciami.
 Stary Schmidt nie rozpytywał się więcéj o towarzysza podróży swego syna, zbyt zajęty nim samym. Wziął od niego kartkę i poszedł w stronę, gdzie wydawano pakunki, a Adolf z naczelnikiem weszli do restauracyi. Przechodząc koło damy, siedzącéj na ławce przy wejściu do sali, Adolf ukłonił się.
 — To wcale piękna kobieta — rzekł do niego naczelnik stacyi, gdy usiedli przy stole.
 — To właśnie żona mojego kolegi.
 — A ten przy niéj siedzący mężczyzna, to zapewne jéj brat?
 — Nie; to niedawna znajomość ich z Medyolanu. Podobno poeta. Jedzie do nich na czas jakiś.
 — Ładna kobieta — powtórzył naczelnik sta-