Strona:Michał Bałucki-O kawał ziemi.djvu/198

w milczeniu w rękę. Barona ten niespodziewany pocałunek tak przestraszył, że się zerwał z krzesła i zawołał:
 — Co to?
 — To ja, wuju.
 — A! to ty? Idziesz już spać? Dobranoc ci. Pocałował ją chłodno, obojętnie w czoło i odwrócił się; ale Zofia zatrzymała jego rękę w swoich drobnych rączkach i, patrząc mu ze współczuciem w oczy, spytała:
 — Co tobie, wuju?
 — Nic, nic. Małe zmartwienie.
 — Więc to prawda, że ten Schmidt chce majątek twój wystawić na licytacyą?
 — Zkąd wiesz o tem?
 — Jerzy mówił,
 — Jerzy?
 Baron się zatrzymał, jakby czekał, czy nie powić mu co więcej, a nie mogąc się doczekać, spytał sam:
 — I cóż więcej mówił?
 — Ze będziesz musiał zaciągnąć pożyczkę.
 Baron zmarszczył czoło.
 — To wiele powiedział.
 — I od kogóż myślisz pożyczyć, wuju? To znaczna suma.
 — Tak, a mnie ani mniej znacznej nikt nie pożyczy. Dobra moje, jak mi rządzca mówił,