Strona:Michał Bałucki-O kawał ziemi.djvu/199

przeciążone długami. Bank wszedł mi na hiypotekę.
 — Więc cóż myślisz robić?
 — Nie wiem! — odrzekł baron z rozpaczą.
 Boleść szarpnęła nim silnie, zerwał się, wstał od biurka i niespokojnie przechadzał się po pokoju.
 — Trzeba będzie oddać na łup wierzycieli moję uroczą ustroń, pozbyć się tego wszystkiego. Ziści się twoje życzenie.
 — Moje życzenie? — spytała, nie rozumiejąc znaczenia tych słów.
 — Wszak pragnęłaś, aby w parku stanęły fabryki. Teraz niema wątpliwości, że staną.
 W mowie jego przebijała gorycz i przykra rezygnacya.
 — To być nie może! — odezwała się z ogniem Zofia. — Chciałam tego wtedy, gdy mogłeś zrobić to ustępstwo, bez ubliżenia sobie. Było-by ono wtedy dobrodziejstwem, łaską z twej strony. Dziś było-by poniżeniem, dla ciebie, dla nas, gdyby nas zmuszono do tego. Trzeba koniecznie zaradzić temu; do licytacyi przyjść nie może.
 — Ale jak radzić? — spytał baron bezradnie.
 — Czy nie masz sposobu zaciągnięcia pożyczki na tę sumę?
 — Żadnego, żadnego!
 — A Jerzy.