Strona:Michał Bałucki-O kawał ziemi.djvu/215

dzie — bąknął, wyrzucając do góry głową z lekceważeniem.
 — A gdybym cię ocalił?
 — Pan? syn Schmidta? Ba! to się na was nie pokaże.
 — Głupcze, a pocom tu przyszedł, jak nie poto? — rzekł oburzony Adolf.
 — Aby mnie ratować, puścić na wolność za to wszystko, com wam wyrządził?
 — Nie dla ciebie to robię, ale dla tej nieszczęśliwéj.
 Salusia rada była za te słowa do nóg mu się rzucić, ale zatrzymał ją; więc zawisła na rękach jego i całowała ze łzami.
 Adolf zwrócił się do Mruka i rzekł z surową powagą:
 — Wstań i chodź.
 Jakób podniósł się z siedzenia, posłuszny, jak lunatyk magnetyzerowi; błędnemi, nieprzytomnemi oczyma wpatrzył się w niego i szedł za nim odurzony, ogłupiały tem, co się z nim robiło. Nie przypuszczał nigdy czegoś podobnego.
 Salusia podała mu rękę i prowadziła na wschody. Adolf zamknął drzwi piwnicy, wyprzedził idących i zawiódł ich przez sień na podwórko. Tu odsunął zasuwkę u drzwi, przez które wyrzucano zwykłe śmieci i nieczystości na pole, przerżnięte małym strumykiem. Wzdłuż szemrzą-