Strona:Michał Bałucki-O kawał ziemi.djvu/232

 — Kogo?
 — Tę damę, amazonkę, która tylko co przejechała tędy.
 — Amazonkę?
 Twarz Adolfa ożywiła się nagle, jak toń wody, poruszona wiatrem, — muszkuły jej zadrgały i nabiegły krwią.
 Ojciec spojrzał na syna. Domysł zasępił mu oblicze.
 — Amazonka na karym koniu, w zielonej woalce?.. — spytał Adolf z zajęciem.
 — Tak... Ty ją znasz?
 Stary spojrzał podejrzliwie, badawczo na syna.
 — Znam... — — powiedział Adolf, spuszczając oczy.
 — Kto ona jest?
 — Siostrzenica barona...
 — Teraz rozumiem. Ona tu dla ciebie przyjechała...
 — Ależ ojcze!..
 — Nie zapieraj się. Cóż by miała za powód tu przyjeżdżać?
 Adolf chciał zaprzeczyć, a zarazem chciał-by był wierzyć temu. Domysł ojca wydawał mu się zanadto śmiałym, obrażającym baronównę; a jednak radby był być przekonanym, że ojciec się nie mylił.
 — Więc to baronówna?.. — powtórzył stary, jakby, do siebie, i wargi jego wzdęły się w górę