Strona:Michał Bałucki-O kawał ziemi.djvu/240

i przestrachem, sztywne jéj oczy roztajały we łzach.
 Potém, jakby się wstydziła słabości i zapomnienia, usiłowała uśmiechnąć się i rzekła:
 — Co pan sobie pomyślisz o mnie, że tak... bez powodu... zemdlałam. Sama nie wiem z czego... My, kobiety, jesteśmy dziwnie słabe stworzenia...
 Podniosła się z ziemi z jego pomocą i zwróciła się ku ławeczce.
 — Usiądźmy — rzekła. — O czém my to mówili?..
 — Mówiliśmy o powodach wyjazdu mego.
 Dała mu znak ręką, aby milczał.
 — Nie mówmy o tém więcéj — rzekła zmęczonym głosem.
 — Owszem... chcę mówić — rzekł Adolf — nie powiedziałem pani bowiem istotnego powodu.
 Zofia podniosła głowę i wpatrzyła się w niego szklącemi jeszcze od łez oczyma. Zdawało się, jakby jéj oczy zwiększyły się w téj chwili.
 — Odjeżdżam... — mówił Adolf, szarpiąc rękoma tasiemkę kapelusza — odjeżdżam, bo... nie wiem, czy pani nie obrazi otwartość moja...
 — Mów pan, proszę.
 A widząc, że się waha, rzekła:
 — Odjeżdżasz pan dla mnie... czyż nie prawda?.. to chciałeś pan powiedziéć...
 — Zgadłaś pani...