Strona:Michał Bałucki-O kawał ziemi.djvu/243

szy Adolfa obok Zofii. Gniew, oburzenie odjęło mu na chwilę mowę. Zaledwie zdołał wydobyć z piersi pytanie, mierząc siostrzenicę strasznym wzrokiem:
 — Zofio, co to znaczy?!
 Potem, wyrwawszy jej rękę z ręki Adolfa, spojrzał na niego z pogardą i zapytał dumnie:
 — Jak śmiałeś pan tu przyjść?..
 — Ja wezwałam pana Adolfa... — odrzekła z powagą i spokojem Zofia.
 Baron spojrzał na nią wytrzeszczonemi oczyma.
 — Ty? Dlaczego?!
 — Aby mu powiedzieć, że go kocham...
 Oczy barona krwią nabiegły; wyznanie Zofii pozbawiło go prawie przytomności, gniew przeszedł we wściekłość, furyą. Wszystkie muszkuły jego twarzy drgały, że zdawało się, iż cała twarz karmazynowa rozleci się w kawałki.
 — Co? ty... ty?.. — bełkotał niewyraźnie — ty kochasz tego?..
 Przerwała mu prędko i rzekła z dumą:
 — Nie obrażaj, wuju, tego, który będzie mężem moim.
 — Co?., on?., ten cham?..
 — Baronie!.. — odezwał się surowo Adolf, marszcząc brwi — nie zapominaj się!..
 — Ty śmiesz mi grozić? Ty, ty, co wkradłeś się jak złodziej do mego domu, aby obałamucić