Strona:Michał Bałucki-O kawał ziemi.djvu/253

indziéj wysłać — odrzekł poważnie i smutno lekarz.
 — Do innych wód?..
 — Gorzéj!.. do domu obłąkanych!..
 Na tém skończyła się narada lekarska. Doktor, przyrzekłszy, że za dni kilka odwiedzi chorą, odjechał, zostawiając barona w okropnym stanie. Śmierć matki Zofii stała jak widmo przed jego oczyma i zdawała się wyciągać ręce po nową ofiarę. Ostatnie słowa doktora huczały mu w uszach, jak dzwon pogrzebowy, i do rozpaczy go doprowadzały. Jedynie Franzensbad go pocieszał. Tém jedném słowem odpędzał od siebie niepokój, zwątpienie, pocieszał się i krzepił. Z dziecinną prawie wiarą uczepił się tego słowa, i wierzył, że Franzensbad uleczy Zofią zupełnie. Z niecierpliwością zajął się urzeczywistnieniem téj myśli i zaraz dnia następnego usiłował w rozmowie przygotować Zofią i namówić do téj podróży.
 Wysłuchała go spokojnie, w milczeniu; potém potrząsła głową przecząco.
 — Jakto?.. — spytał baron — nie chcesz jechać?..
 — Nie...
 — I dlaczego?..
 Nic nie odpowiedziała na to pytanie.
 — Tobie potrzeba rozrywki... zmiany miejsca...