Strona:Michał Bałucki-O kawał ziemi.djvu/271

i kazał jej milczeć. Ale teraz zmienił się bardzo pod tym względem; sam rozpoczynał rozmowę o tej ich wspólnej dobrodziejce i bardzo rad był poznać ją.
 Życzeniu jego niezadługo stało się zadość. Jednego dnia, gdy już miał tyle siły, że mógł podnieść się z łóżka i usiąść przy oknie, Salusia dała mu znać, że dziedziczka będzie przechodzić do parku przez podwórko.
 Stary Mruk z niepokojem i ciekawością zawlókł się do okna i czekał. Czy oczekiwanie, czy osłabienie po chorobie, czy inne jakie powody sprawiły, że Mruk drżał na całem ciele, a usta wciąż, mu zasychały, że językiem je odwilżać musiał. Salusia, która przy nim stała, zaniepokoiła się tym stanem i odezwała się:
 — Wy jeszcze niebardzo zdrowi, tatusiu!... Lepiej połóżcie się; innym razem zobaczycie ją, jak się skrzepicie lepiej...
 — Nie, nie!.. Ja ją muszę zobaczyć... — mówił uparcie i wychylił się za okno.
 — Jedzie... — rzekła Salusia.
 Rzeczywiście turkot powozu dał się słyszeć i ustał tuż za murem ochronki. Niezadługo ukazała się baronówna w czarnej sukni. Szła krokiem zmęczonym i chwiejnym, oparta na ramieniu barona.
 Mruk wpatrywał się w idącą, jak w zjawisko