Strona:Michał Bałucki-O kawał ziemi.djvu/280

się otworzyły i wyszedł doktor, trzymając coś w ręku, a za nim sługa Mateusz.
 — Więc naprawdę nieżywe, panie doktorze?..— pytał służący wzruszonym głosem.
 — Nieżywe... — odparł bezdźwięcznie, sucho doktor. — Niepodobna było ocalić...
 — Ona umrze, ja ją znam... — odezwał się znowu płaczliwie służący.
 Doktorowi nietyle szło o śmierć chorej, ile o siebie w tej chwili. Zły i niekontent chodził po ganku. Mateusz wziął od niego ciałko zmarłego i wpatrywał się troskliwie w trupią twarzyczkę, czy nie dostrzeże na niej jakiego śladu życia.
 — Jak jej tu powiedzieć o tem... — mruczał do siebie — ona umrze, to jak Amen w pacierzu...
 W tem z pod zawiniątka powtórnie dał się słyszeć płaczliwy krzyk dziecka. Doktor i Mateusz naraz zwrócili się w tę stronę.
 — A to со?.. — spytał doktor.
 — Dziecko zapłakało... — odrzekł Mateusz i spojrzał znowu na dziecko, które trzymał w ręku;chciał wierzyć, że to ono mogło zapłakać.
 — Głos tuż niedaleko się odezwał... — mówił doktor, rozglądając się pilnie po ganku. Dojrzał wreszcie w cieniu filaru małe zawiniątko, zbliżył się do niego i rozwinął...
 — Tak, w istocie, dziecko... — rzekł, przypatrując się uważnie dziecku i oglądając je. — Dzie-