Strona:Michał Bałucki-O kawał ziemi.djvu/281

cko... dziewczynka... Jak się pokazuje... niedawno urodzone...
 — Podrzutek... — dodał Mateusz.
 Doktorowi, oglądającemu dziecko, przyszła naraz jakaś myśl do głowy i zwrócił się do Mateusza:
 — Nie domyślasz się, kto to mógł podrzucić?..— spytał.
 Mateusz ruszył ramionami.
 — Bóg to raczy wiedzieć...
 — Mateuszu, umiesz ty milczeć?.. — spytał doktor po chwili.
 — O cóż idzie?..
 — O ocalenie chorej!..
 — Ale jak?..
 — Nie domyślasz się?.. To dziecko nam ją uratuje... Szczęśliwy przypadek podał nam ten środek.
 — Tak; ale zawsze... kto wie, jaka to krew?..
 — Zdrowsza niż w tamtem... To ci mogę zaręczyć!.. — rzekł cynicznie i drwiąco doktor.
 Mateusz nie wiedział, co zrobić. Podobny postępek zdawał mu się grzechem i’ nie chciał przystać; ale znowu obawa o życie pani, do której był tak przywiązany, nie pozwalała mu odrzucać tego środka ratunku.
 Gdy się tak wahał i namyślał, przez drzwi