Strona:Michał Bałucki-O kawał ziemi.djvu/299

 — Со tobie jest? — spytał Jerzy, biorąc ją za rękę.
 Ręka jej drżała.
 — Wszedłeś tak nagle — odrzekła, zbierając przytomność.
 — Przepraszam cię. Słyszałem, żeś słaba i chciałem się dowiedzieć, co ci jest.
 — Silny ból głowy, nic więcej. Dlatego chciałam się przejść trochę.
 — Chodźmy więc.
 — Skoroś przyszedł, możemy i tu zostać. Tylko otwórz okno.
 Jerzy poszedł spełnić jej życzenie. Ona tymczasem szybko dobyła zegarka i spojrzała. Było już dziesięć minut po dziewiątej.
 — Jaka noc ciemna i parna. Zdaje się, że będzie deszcz — odezwał się Jerzy, patrząc w ogród. Potem spytał, zwracając się ku niej; — Czy nie wiesz, gdzie jest Maurycy?
 Pytanie, tak proste i naturalne, w tej chwili zmieszało ją; czuła, jak krew biła jej do głowy. Zdawało się jej, że Jerzy odkrył ich schadzkę. Spojrzała mu niespokojnie w oczy, chcąc go wybadać. Ale w tлvarzy Jerzego nie zdradzało się najmniejsze podejrzenie. To dodało jej odwagi.
 — Zkądże ja miała-bym wiedzieć, gdzie Maurycy znajduje się w tej chwili? — rzekła, wzruszając ramionami.