Strona:Michał Bałucki-O kawał ziemi.djvu/309

Adolfowi, tem więcej drażnił go mentorskim tonem, jaki przybrał wobec niego.
 — Nie jestem żakiem — rzekł ostro — abym słuchał kazań i morałów pańskich. Jeżeli chcesz stanąć w obronie praw męża, oznacz pan czas i miejsce, a stawię się. Teraz nie mamy co więcej ze sobą mówić. Żegnam.
 — Więc jedynie pojedynek ma rozstrzygać? — spytał Adolf.
 — Tak. Jest to jedyny punkt wyjścia dla nas obu.
 — Więc dobrze, niech pojedynek rozstrzyga — odezwał się, ale nie Adolf, tylko jakiś głos inny od drzwi wchodowych.
 Adolf i Maurycy zwrócili się w tę stronę i zobaczyli kogoś, wchodzącego do altany.
 — Kto tu? — spytał Maurycy.
 — To ja, baron.
 Maurycy zmieszał się i zadrżał.
 — Przychodzę — mówił baron dalej — dać panu satysfakcyą. Pan Adolf jest obcym w tej sprawie, ale ranie, jako ojcu, należy się upomnieć o honor córki. Jeżeli nic innego nie zdoła pana usunąć. z tego domu, w takim razie służę panu. Jeżeli zabijesz ojca, będzie ci wolno bezkarnie hańbić córkę. A teraz żegnam. Panie Adolfie, proszę z sobą.