Strona:Michał Bałucki-O kawał ziemi.djvu/321

dzisz pan, panie baronie, że się tu i o duszy pamięta.
 — Widzę, widzę; widzę tu wiele rzeczy, o których nigdy nie myślałem — rzekł baron z zastanowieniem. — Rad jestem, że będę mógł przypatrzyć się wam z blizka. I ja coś skorzystam na tem.
 — A my od barona — rzekł Adolf. — Będzie to zamiana.
 — Zgoda. No, ale czas nam jechać.
 — Jakto? — spytał stary Schmidt — gdzie mamy jechać.
 — Zabieram was ze sobą. Ułożyłem bowiem pewien plan na dziś, który wspólnie wykonać mamy. Zobaczycie...
 Schmidt kazał zaprzęgać i niezadługo wszyscy trzej ruszyli w drogę do Zalesia...
 Kiedy przejeżdżali przez park, baron, zwracając się do Adolfa, rzekł:
 — No! teraz będziesz mógł dowolnie gospodarzyć tutaj. Majętność moja cała będzie teraz twoją własnością, a raczej Zofii; ale to podobno na jedno wyjdzie. Co?
 Mówiąc to, popatrzył z uśmiechem pełnym przywiązania i życzliwości na zarumienionego Adolfa i ciągnął dalej: ‘
 — Leniwe muzy będą musiały ustąpić przed pracowitym przemysłem. Dla siebie zastrzegam