Strona:Michał Bałucki-O kawał ziemi.djvu/49

zauważył, że Jerzy był nieco zakłopotany i roztargniony.
 — Może nie w porę się zjawiłem? — odezwał się z otwartością. — Masz zapewne jakie ważne zajęcie?...
 — Byliśmy w ogrodzie. Maurycy czytał nam swój ostatni utwór: „Synowie ducha“. Prześliczne!
 — W takim razie wrócimy do ogrodu. I ty nie stracisz, i ja skorzystam przy téj sposobności.
 Mówiąc to, wziął kapelusz i postąpił ku drzwiom. Jerzy spójrzał takim wzrokiem na niego, jakby coś okropnego popełnił i zatrzymał go za rękę.
 — Co robisz?! Czy sądzisz, że Maurycy zezwolił-by na coś podobnego? Ja sam, jedynie przez protekcyą żony przypuszczony zostałem do słuchania. Tu jedna tylko Irenka jest w łaskach u naszego poety; ona jedna umié uprosić go, aby z nami dzielił się skarbami swojéj fantazyi.
 — Wszak te skarby kiedyś publikowane będą dla wszystkich; dlaczegóż więc są tak pilnie strzeżone? — spytał Adolf z ironicznym uśmiechem.
 — Być może, iż to kaprys dziecinny, który jednak w takim człowieku uszanować trzeba.
 — Kaprys dziecinny u człowieka, który ma niby przewodniczyć ludziom.
 — Lekceważysz taki talent... — rzekł urażony i zgorszony Jerzy,
 — Nie, mój drogi... to ty go lekceważysz, re-