Strona:Michał Bałucki-O kawał ziemi.djvu/59

czynem, który-by tarczy jego herbowej zakałę przyniósł. Takim był baron.
 Adolf z zajęciem przypatrywał się tej ciekawej postaci, o której dotąd tyle ciekawych a sprzecznych słyszał wieści. Pierwsze wrażenie było wcale niezłe; baron nie wydał mu się tak potwornym i strasznym, jak mu go przedstawiali ci, co go nigdy z blizka nie widzieli.
 — Adolf Szmi... — tu niewyraźnie powiedział Jerzy nazwisko, rumieniąc się z powodu tego.
 — Jak? — spytał baron, u którego nazwisko miało niepospolitą wagę.
 — Adolf Szmitowski — rzekł Adolf, wyręczając Jerzego.
 — Mój kolega szkolny — dołożył Jerzy.
 — Czy nie z Przemyskiego? — spytał baron.
 — Nie; moja rodzina ze Szlązka pochodzi.
 — To nie znam. Proszę siadać.
 Skłonił się niedbałe i przeszedł do dalszych pokoi, nie zwracając więcej uwagi na gościa.
 Jerzy się zawstydził za to znalezienie się teścia; chciał go wytłómaczyć przed Adolfem i rzekł:
 — Zajęty jest ogromnie swemi kwiatami, które sprowadził z Erfurtu. Ma w tem upodobanie, posunięte do zdziecinniałości.
 — Słyszałem o tem — rzekł Adolf, aby uspokoić zakłopotanego Jerzego.