Strona:Michał Bałucki-O kawał ziemi.djvu/60

 — Ale dlaczegóż nie powiedziałeś mu swego właściwego nazwiska?
 — Było-by to równie dla mnie, jak dla barona nieprzyjemném. Po moim odjeździe możesz mu prawdę powiedziéć; gdyż, jak się zdaje, wizyta moja tutaj się nie powtórzy. Dziś przyjechałem tylko głównie dlatego, aby ci to powiedziéć.
 — Ależ dlaczego? — spytał Jerzy zdziwiony.
 — Mój ojciec jest właścicielem fabryk, graniczących z parkiem.
 — Więc to twój ojciec?
 — Tak.
 Rozmowę ich przerwało wejście barona. Powrócił do salonu, trzymając w ręku wazon z różą bengalską.
 — Patrz, Jerzy! — rzekł zasępiony — taka cudowna róża, taki rzadki exemplarz, i więdnieje. Myśłałem, że jéj szkodzi słońce, kazałem przenieść pod balkon. Ale tam jeszcze gorzéj. O! połowa liści uschniętych.
 — Pozwól pan — rzekł Adolf, zbliżając się do wazonu i pilnie obserwując łodygę.
 — Pan się znasz na ogrodnictwie? — spytał baron.
 — Trochę. Słuchałem kilka kursów jednego z najzdolniejszych ogrodników. W taki sposób łatwo przyszedłem do posiadania wielu sekretów ogrodniczych i leczenia wielu chorób roślinnych.