Strona:Michał Bałucki-O kawał ziemi.djvu/67

 — Myślę о pańskiej Włoszce.
 — Jak pani jesteś dobrą!
 — Dobroć moja nie wróci panu tego, coś pan stracił.
 — Może, tracąc mało, zyskałem wiele: pani współczucie, przyjaźń.
 — Przyjaźń!? — Roześmiała się jałowo, z przymusem. Potem, nagle zwracając się ku niemu, spytała: — Czy pan wierzysz w przyjaźń pomiędzy mężczyzną i kobietą?
 Maurycy chwilę się namyślał; potem odrzekł, spuszczając oczy przed jej bystrem spójrzeniem:
 — Nie wierzę.
 — I dlaczegóż pan mówiłeś to, czego nie myślałeś?
 — Bo nie miałem innego wyrazu na oznaczenie tego uczucia spokojnego, jakiego doznaję przy pani. Tamta miłość szarpała nerwy, paliła mnie zazdrością...
 Irena czy się domyślała reszty, czy słyszeć nie chciała; uderzyła silnie w klawisze i zagrała jakiś urywek z Beethovenowskiej sonaty.
 — Kiedy skończyła, zwróciła się do Maurycego, stojącego za nią, i spytała: — Kiedy pan widziałeś się z nią raz ostatni?
 — Na kilka dni przed wyjazdem z Medyolanu.
 — Więc ona była w Medyolanie?
 — Przyjechała z ciotką swoją po wyprawę.