Strona:Michał Bałucki-O kawał ziemi.djvu/68

 — А ja pana gwałtem wyciągnęłam z Medyolanu. Jakże pan musiałeś ini złorzeczyć!
 — Zrobiłaś mi pani tem łaskę, za którą błogosławić panią muszę. Dłuższy pobyt w Medyolanie był-by nad moje siły. Był-bym się strawił gorączką, albo zwaryował. Wtedy nie wyobrażałem sobie, jak można żyć bez niej.
 — A dziś? — spytała i zawisnęła oczyma na jego twarzy.
 — Dziś dziwię się, jak mogłem kochać.
 — I czujesz pan, że bez niej możesz być szczęśliwym?
 — Jestem nim.
 — Nie rozumiem pana — rzekła, spuszczając oczy na nuty i przewracając kartki z pośpiechem.
 — Czy mam się tłómaczyć jaśniej?
 Udała, że go nie słyszy i zwróciła rozmowę na inny przedmiot.
 — Słyszałeś pan duet z opery mego męża?
 Ostatnie słowa powiedziała z naciskiem.
 — Nie.
 — Podaj mi pan, zagram go panu.
 Maurycy ściągnął brwi zachmurzony, poszedł do biurka i, wziąwszy z niego nuty, zbliżył się do Ireny. Wyciągnęła rękę po nuty; on zatrzymał je czas jakiś, patrząc na nią dziwnym wzrokiem.
 — Będę szczerszym od pani — rzekł.