Strona:Michał Bałucki-Za winy niepopełnione.djvu/116

 — Czego ci nie powié?
 — No, tego, o czém mówiłeś... — wstydziła się wymówić to słowo. Ojciec musiał jéj pomódz:
 — Że cię kocha? — spytał.
 — Tak — odezwała się, kryjąc jeszcze bardziéj twarz i płacz jéj wzmógł się.
 — Dlaczego?
 W tém zapytaniu czuć było obrażoną dumę ojcowską. O ile wprzódy niepokoił się podejrzeniem, że młody Leszczyc bałamuci mu córkę, o tyle teraz czuł się dotkniętym obojętnością jego dla swéj jedynaczki.
 — Dumny może? — dopytywał się córki.
 — Nie, on jest bardzo dobry dla mnie; ale ja wiem, ja to czuję, że on-by mnie nie mógł pokochać.
 — To znajdzie się inny. Nie będziemy go prosić. Będziesz miała w kim wybierać.
 — Ja nie chcę nikogo! — i zaczęła znowu płakać.
 — No, Małka, nie bądź głupia, nie płacz, niéma jeszcze o co. Jeżeli on ci się podoba, to będzie twoim. Pogadam o tém ze starym, wymiarkuję.
 — O! mój ojcze, jakiś ty dobry!
 — No, tylko mi nie płacz; ty wiész, że ja tego nie lubię.
 Zaczęła się śmiać do niego przez łzy, i całowała go z radością, i powtarzała;
 — Ach, gdyby to być mogło! gdyby to być mogło, jak-bym była szczęśliwa!