Strona:Michał Bałucki-Za winy niepopełnione.djvu/146

tania się o coś pani Leszczycowéj, pobiegła ku niéj.
 Aptekarz zbliżył się do Jana z żartobliwym uśmiechem i odezwał się niepełnym głosem, aby go przodem idący nie słyszeli:
 — Teraz rozumiem, dlaczegoś się pan u mnie tyle czasów nie pokazał.
 — Matka była chora — wybąknął Jan na swoje usprawiedliwienie.
 — Tak; ale matka już od dwóch tygodni zdrowa.
 — Miałem zajęcie.
 — A widzę to, i dlatego nie dziwię się.
 — Co pan przez to chcesz powiedziéć?
 — To samo, co pan myślisz.
 — Ja nic nie myślę.
 — To pan czujesz. To stokroć więcéj warto od myślenia.
 — Nie rozumiem pana.
 — Czy pan chcesz, żebym palcem pokazał.
 — Kogo?
 — No, tę młodą dziewczynę. E, nie udawaj pan! bo przecież to nie sekret. Całe miasto już o tém gada.
 Janowi krew uderzyła do głowy z oburzenia.
 — Kto to śmiał powiedziéć?
 — Ja dowiedziałem się ze źródła wiadomości dobrego i złego: Od mojéj nieocenionéj panny Zenobii.
 — I uwierzyłeś pan bajce.