Strona:Michał Bałucki-Za winy niepopełnione.djvu/186

przygotowaniem nam wygodnego pomieszczenia i będziesz oczekiwał naszego przybycia na dworcu kolei. Mamy tam stanąć dnia 21 o godzinie 7 wieczorem.”
 U spodu listu stało drobnemi, nierównemi literkami wypisane ręką Julii „do widzenia”.
 Jan szybko przebiegł oczyma list, i chmura niezadowolenia zawisła na jego czole. Cień jéj ponury odbił się także na twarzy Amelii, i ją ogarnął jakiś niepokój, tém więcéj, gdy na kopercie, leżącéj u jéj nóg, zobaczyła stempel wiedeńskiéj poczty. Domyślała się, ale nie śmiała pytać Jana o nic. On sam jednak po przeczytaniu oddał jéj list i rzekł:
 — Masz, czytaj.
 — Od niéj? — spytała nieśmiało.
 — Nie, ale o niéj.
 Ten dowód zaufania ucieszył Amelią. Nie mogła już być dla niéj straszną treść listu, z którego Jan nie robił sekretu przed nią. Gdy przeczytała, Jan spytał jéj:
 — I cóż radzisz mi zrobić?
 Amelia nie wiedziała, co odpowiedziéć. Nie śmiała odradzać mu spotkania się z Julią, a bała się tego. Jakieś trwożne przeczucie ostrzegało ją o niebezpieczeństwie, które groziło jéj szczęściu.
 — I cóż? — powtórzył Jan, patrząc na pomieszaną Amelią — nic mi nie mówisz?
 — Ja nie wiem... może matki się spytać.