Strona:Michał Bałucki-Za winy niepopełnione.djvu/197

 — Jak tu pięknie, dziko, romantycznie — mówiła, przysiadając na chwilę na ławce — prawda? Ale ciebie, ojczulku, to widać nie bawi.
 — Antoni, Julcia mówi, że cię to nie bawi — powtórzyła matka mężowi, któremu czy paznogcie, czy myśli nie dały słyszéć odezwania się córki.
 — Niby co takiego? — spytał, jakby budząc się z zamyślenia.
 — Nic nie zachwycasz się temi widokami.
 — Ale, owszem, zachwycam — rzekł poważnie i spojrzał w okno — bardzo ładne, bardzo ładne.
 — Ale tu, tu jeszcze ładniejsze — mówiła, wskazując na drugie okno.
 Ojciec obrócił się w tę stronę.
 — A, prawda, jeszcze ładniejsze.
 Julia stanęła znowu w oknie dla nabrania nowych wrażeń.
 — Ciekawam — mówiła, nie obracając się — co tam być może nad tym zielonym lasem? czy to skały, czy jakie ruiny zamku?
 — Gdzie pani? — spytał Adolf, zbliżając się do okienka.
 Odwróciła się prędko ku niemu i, zmierzywszy go gniewném spojrzeniem, rzekła:
 — Ja się nie pana pytam. Mówiłam, że słówka nie odezwę się do pana.
 — A jednak pani mówi — odezwał się Adolf i roześmiał się, zadowolony z tego, co powiedział. — Przy-