Strona:Michał Bałucki-Za winy niepopełnione.djvu/199

 — A raz jeszcze powtarzam panu, że nie chcę, abyś pan z nami jechał, i jeżeli pan na najbliższéj stacyi nie wysiądziesz, to, jak mamę kocham, słyszysz pan, jak mamę kocham, nie chcę pana więcéj widziéć na oczy.
 — Ależ, Julio! — zawołała mama, rozczulona, że jéj imienia użyła na to sakramentalne zaklęcie.
 — Powiedziałam już; masz pan do wyboru. Pamiętaj pan, że powiedziałam: „jak mamę kocham”.
 — Jaka ona przedziwna! — mówiła mama zachwycona.
 Wtém rozległ się świst lokomotywy.
 — Może to już ta stacya, gdzie mamy wysiadać? — spytała zaniepokojona i spojrzała na Leona, siedzącego w milczeniu naprzeciw niéj.
 — Nie. Mamy jeszcze dwie stacye do przebycia.
 — Dwie stacye jeszcze? Ach, jak ta kolej powoli się wlecze! A tu takie gorąco.
 Wzięła w rękę chiński wachlarzyk i, rzucając się niedbale na siedzenie, poczęła się nim wachlować.
 — Może przejesz cukierka? — spytała troskliwie matka, biorąc za torbeczkę.
 — Ach, dziękuję mamie! już przesyciłam się temi słodyczami. Ale wody to-bym się napiła.
 — Wody, wody, panie Adolfie! postaraj się pan o wodę dla Julii.
 — Poczekajcież państwo, niech pociąg stanie, bo jak Adolf połamie nogi, to nie będzie mógł przynieść