Strona:Michał Bałucki-Za winy niepopełnione.djvu/205

 Skinęła mu jeszcze raz głową, dodając zalotne spojrzenie, i usiadła, bo pociąg ruszył z miejsca.
 Czas jakiś siedziała milcząca, zatopiona w myślach, niewiadomo, czy o walcu, czy o Adolfie, czy téż może o czém inném. Po niejakim czasie, jakby sobie coś przypomniała, poruszyła się żywo i zapytała Leona:
 — Czy pisałeś Janowi, że my dziś przyjeżdżamy?
 — Pisałem — odrzekł sucho.
 — To się dziwię, że nie wyjechał przynajmniéj o parę stacyi na spotkanie nasze.
 — Może i lepiéj się stało. Było-by im tu za ciasno razem z Adolfem — rzekł ze złośliwym uśmiechem.
 Julia spojrzała na niego z miną obrażonéj.
 — Szkaradny jesteś, kuzynku!
 — Wiem o tém od urodzenia. Tobie nikt czegoś podobnego zarzucić nie może.
 Zdaje się, że nie zrozumiała téj alluzyi, bo najspokojniéj oparła się o ramy okna i obserwowała krajobraz.
 Po chwili zapytała go znowu:
 — Czy daleko do téj stacyi?
 — Wiem tyle, co ty. Nie byłem nigdy w tych stronach.
 — Nieznośnie długa stacya!
 Leon nic nie odpowiedział, tylko rzucił na mówiącą ukradkiem jakieś dziwne spojrzenie. Jakieś