Strona:Michał Bałucki-Za winy niepopełnione.djvu/228

 — Ależ wiemy już, wiemy! — odezwała się kwaśno Aniela.
 — Jakto? o żydówce już wiecie?
 — Wiemy, wiemy!
 — I o trupach znalezionych?
 — O jakich trupach? — spytał burmistrz.
 — No, przecież znaleziono jakiś kufer, w którym był człowiek.
 — A cóżeś ty nam nic o tém nie mówił? — zainterpelowała żona burmistrza.
 — Ależ to nie tak było. Dajżeż siostra spokój z takiém gadaniem!
 — Ty, jak widzę, myślisz ich jeszcze bronić! — zawołała znowu małżonka.
 — Ależ nie bronię, tylko poco bajki gadać?
 — Kiedy ja sama słyszałam, jak na ulicy baby rozpowiadały sobie o jakimś kufrze i człowieku!
 — No, to o tym kufrze właśnie, w którym siedział złodziéj ukryty, ale nie trup żaden! Kufer ten oddano między pakunki, a że się zamykał z wewnątrz, więc sobie złodziej, mosterdzieju, podczas jazdy otworzył kufer i dopiéro wytrychami majstrował po cudzych kufrach, przenosząc do swojego, co mu się zdawało, że warte tego.
 — A cóż to za szelmowski pomysł! — zawołała z oburzeniem pani burmistrzowa.
 — A rzeczywiście dowcipni złodzieje, niéma co