Strona:Michał Bałucki-Za winy niepopełnione.djvu/230

 Po niejakimś czasie Leszczycowa zapytała znowu męża:
 — Nie wiész, czy wolno się z nią widziéć?
 — Nie wiem — odrzekł krótko
 Wstała, wzięła chustkę z szafy i kapelusz. Syn spojrzał na nią ponuro.
 — Dokąd chcesz iść, matko?
 — Do niéj.
 — Poco?
 — Pocieszyć ją, dodać odwagi biednemu dziecku.
 — Nie rób tego. Na co się masz kompromitować. My nie mamy już nic wspólnego z tymi ludźmi, z nią.
 — Wszak sam mówiłeś, że ona niewinna, i ja jestem o tém najmocniéj przekonana.
 — Zawsze to córka złodzieja.
 — Cóż ona temu winna? Czyż dzieci odpowiadać mogą za zbrodnie rodziców?
 — Dlaczegoż nie? Jeżeli cnoty rodziców dodają świetności dzieciom i podnoszą ich wartość w oczach ludzi, to słuszna całkiem rzecz, że zbrodnie rzucają na nich hańbę.
 Głuche milczenie zapanowało po tych słowach. Matka położyła chustkę na krześle i usiadła, ocierając po cichu łzy.
 — Córka kryminalisty, ha! to okropne! — zawołał po chwili Jan, załamując rozpacznie ręce, i rzucił się z jękiem na sofę.