Strona:Michał Bałucki-Za winy niepopełnione.djvu/43

 Prawdę powiedziawszy, pod względem budowy niewiele pannie można-by zarzucić; ale za to twarz wiele bardzo zostawiała do życzenia, bo najprzód zeszpeciła ją ospa, a nadto, szpecił ją krótki, perkaty nosek, wiecznie zaczerwieniony od kataru, małe oczki, które na obszernéj twarzy jeszcze mniejszemi się wydawały, i rzadkie ząbki, wązkie, szpilkowato zakończone.
 — No, zagraj co panom, Anielciu, bo pan... pan...
 — Jan — podpowiedział ojciec.
 — Pan Jan wielki amator muzyki.
 — Kiedy ja nie gram — zaczęła się wymawiać panna.
 — Ale owszem, słyszeliśmy — odezwał się młody Leszczyc, uważając, że wypada coś powiedziéć.
 — O, bardzo przepraszam! to się pan mylisz; ja teraz prawie nic nie gram.
 — No, ale przecież choć krakowiaczka, albo polkę — wtrącił burmistrz.
 — Ależ fe, tato! któż takie rzeczy grywa? Szopen, to co innego.
 — To może pani będzie łaskawa Szopena — wykrztusił z siebie z trudem Jan, aby uczynić zadość wymaganiom grzeczności.
 — Kiedy ja, jak Bozię kocham, nic nie gram.
 Jan nie mógł już strawić téj „Bozi”, i skrzywił się okropnie. Panna znowu zaczęła się wymawiać, i nie było-by końca téj nudnéj scenie, gdy na