Ta strona została uwierzytelniona.
MATKA (mocując się).
Puść Teresko, puść! ja nie przeżyję,
On mi syna mojego zabije.
TERESKA (poważnie).
Nie zabije, matko, bo Bóg w niebie!
I w obręcz białych rączek schwyciła
Mateńkę swoją, „niechodź“ prosiła,
A twarz jéj, blada po oczów stracie,
I w rozpuszczonych włosów żałobie
Drżała z wzruszenia. I stały obie
Wsłuchane, trwożne, a w ciemnéj chacie
Słychać jak tłuką sobą o ściany
Góral rozpaczny, ojczym pijany.
I któż zwycięży? — o! rozpacz sama
To jeszcze nie jest jasnych dni brama.
