Strona:Michał Bałucki - Nowelle.djvu/170

mienny, na którym stali w gromadce młodzi ludzie.
 — No, siadajmy! — — rzekł Edward.
 — Jedźcie wy, ja idę do domu — odezwał się Julek.
 — Ależ nie bądźże dziwakiem! siadaj i jedź z nami.
 — Kiedy razem, to razem; nie psuj nam kompanii.
 — No siadaj — rzekł któryś, biorąc go pod rękę,
 — Bo inaczej gotowiśmy pomyśleć, że ci twoja konsyliarzowa zakazała.
 Głośnym śmiechem przyjęto tę uwagę,
 — Chce jej dochować nieposzlakowanej wierności.
 — To głupstwo robi, bo ona mniej skrupulatna na tym punkcie.
 — Podobno już nawet postarała się o następcę, Julka widocznie drażniły te uśmiechy i rozmowy, bo chcąc im koniec położyć, zawołał niecierpliwie:
 — No, mamy jechać, to wsiadajmy.
 — Więc jedziesz?
 — Cóż mam z wami robić?
 — Brawo Julek!
 — Zobaczysz, że nie pożałujesz — rzekł Edward, siedzący już w dorożce — siadaj tu przy mnie, będę twoim aniołem opiekuńczym.
 — Więcej mi przypominasz Mefista — ode-