Strona:Michał Bałucki - Nowelle.djvu/184

statyczne! trzebaby zasięgnąć języka, bo to nie zwykły okaz.
 — Czekajcie, spytam się gospodarza... Panie Skoczkowski, kto jest ta panna w niebieskiej sukni, z różą we włosach?
 — Panowie jej nie znacie? Prawda, panowie nie używacie damskich strojów, bo inaczej musielibyście ją znać, gdyż w jej zakładzie ubierają się wszystkie prawie elegantki naszego miasta. To pierwszorzędny zakład.
 — Więc to może owa sławna panna Walerya.
 — Do usług.
 — Słyszałem o niej wiele od naszych pań, że jest najzdolniejszą modniarką i ma wiele gustu; ale nie mówiły nic, że taka piękna.
 — Przez zazdrość — wtrącił któryś.
 — W istocie, piękność osobliwa — odezwał się tancmistrz, chcąc także okazać swoje znawstwo, — tylko biedaczka zdrowia nie ma. Za mało ruchu, za mało ruchu panowie, i dlatego doktor zalecił jej taniec.
 — Więc ona tu dla kuracyi przychodzi? A, to zabawne!
 — A cóż panowie sądzicie? taniec, to najlepsze lekarstwo. Ja ciągle tańczę i dlatego nigdy nie choruję. Ile ja już panienek wyleczyłem z bladaczki, migreny, reumatyzmów.
 — Powinieneś pan postarać się o dyplom doktorski.