Strona:Michał Bałucki - Nowelle.djvu/188

wysyłała służąca z limoniadą dla dam. — Melanko, proszę cię, ten pan prosi cię do kadryla.
 Dama zrobiła ukłon według wszelkich reguł chereograficznych, o ile jej na to tusza pozwalała i rzekła z powagą:
 — Z całą przyjemnością.
 Franuś trącił łokciem Seweryna, pokazując mu ze złośliwym uśmiechem na panią Skoczkowską i szepnął:
 — A to go ubrali w tancerkę!
 — To szczęście, że nie będzie z nią tańczył wirowych tańców, boby sobie musiał ręce nadsztukować, aby objąć taką peryferyą.
 W czasie, gdy towarzysze Julka w ten sposób rozmawiali, panna, którą zaprosił do kadryla, po jego odejściu, nachyliwszy się do matki staruszki, mówiła:
 — Czyżby to był z tych Nabielowskich, mamo, których znaliśmy?
 — Ależ ten, ten, niewątpliwie, poznałam od razu, wykapana matka, to on, Julek.
 — Ciekawam, czy on nas też poznał?
 — Wątpię bardzo, to już tyle lat, jak wynieśliśmy się z tamtych stron.
 — Więc to ten, z którym bawiliśmy się, będąc dziećmi?
 — Tak, tak — mówiła staruszka, ożywiona i rozmarzona trochę wspomnieniami dawnych lat. — Jego siostra musiała już wyjść za mąż,