Strona:Michał Bałucki - Nowelle.djvu/192

Waleryą, uważając sobie za obowiązek, powiedzieć jej kilka komplementów z okazyi pięknej toalety, — zwaryowałeś, żeby wydawać właściwe nazwisko nasze. Może i swoje powiedziałeś?
 — A dlaczegożby nie?
 — Dobryś sobie! A nuż taka jedna druga pochwali się potem przed kim swoją znajomością?
 — Cóż w tem złego?
 —To przecież kompromituje.
 — Dlaczegóż więc przyszliśmy tutaj?
 — Ba, to co innego. Dużo się robi takich rzeczy, o których nie koniecznie powinien świat wiedzieć. My tu wszyscy zachowujemy incognito.
 — Zachowujcie, jak chcecie. Ja nie mam potrzeby kryć się ze swejem nazwiskiem i uciekać się do kłamstwa — rzekł nieco szorstko Julek.
 — Ty, jak widzę, traktujesz całkiem na seryo te znajomości ze szwaczkami?
 Juliusz zmarszczył brwi i chciał coś odpowiedzieć, gdy wtem muzyka zagrała i dał się słyszeć głos pana Skoczkowskiego, wołający do porządku. Musiał wracać do swojej tancerki i podał j ej rękę.
 Kadryl się rozpoczął.
 Pani Skoczkowska popisywała się z gracyą swoją umiejętnością chereograficzną, akcentując aż do przesady każdy krok, każdy ruch, aby olśnić swojego tancerza; ale ten nie zważał wcale